Η ιστορία του Νιράν

-
O Νινάρ Οντίσο ήταν ένας φιλήσυχος νεαρός χριστιανός ορθόδοξος, 26 ετών από την πόλη Al Tabqah της Συρίας. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος και η πόλη του έπεσε στα χέρια των ισλαμιστών, ο Νινάρ αναγκάστηκε με την οικογένειά του να φύγει για πιο ασφαλές μέρος. Μετά από μήνες, τον Σεπτέμβριο του 2013, ο Νινάρ θέλησε να επιστρέψει για να δει σε ποια κατάσταση βρισκόταν το σπίτι του.

Ο Νινάρ δίσταζε. Φοβόταν μήπως βρεθούν στο δρόμο του οι ισλαμιστές και μετά... Δεν ήθελε ούτε να σκεφτεί τί θα επακολουθούσε. Δύο φίλοι του μουσουλμάνοι από την ίδια πόλη τον έπεισαν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος και ότι εάν συναντούσαν μουσουλμάνους αντάρτες, αυτοί, ως μουσουλμάνοι, θα εγγυούνταν για αυτόν. Έτσι ο Νινάρ ξεπέρασε τους δισταγμούς του και παρά τις αντίθετες παροτρύνσεις των δικών του ξεκίνησε για την πόλη του. Στην επιστροφή όμως η παρέα των τριών νεαρών είχε την ατυχία να πέσει σε μπλόκο ισλαμιστών της Αλ-Νούσρα. Οι τρομοκράτες ζήτησαν από τους νεαρούς να προφέρουν τα λόγια της ομολογίας πίστεως του ισλάμ: «Ένας είναι ο Αλλάχ και ο Μωάμεθ ο προφήτης του».

Οι δύο μουσουλμάνοι τρέμοντας από φόβο τα πρόφεραν βιαστικά. Δεν είχαν πρόβλημα. Ήταν μουσουλμάνοι. Ο Νινάρ όμως... Η χριστιανική πίστη του δεν του επέτρεπε να κάνει μία τέτοια ομολογία. Κάτι τέτοιο θα ήταν άρνηση του Χριστού. Και αυτό ο Νινάρ δεν το ήθελε. Είχε μάθει ότι πριν από αυτόν εκατομμύρια άλλοι που είχαν την ίδια πίστη προτίμησαν το θάνατο παρά να προφέρουν έναν τέτοιον λόγο. Έτσι ο Νινάρ προτίμησε να υποστεί τα βασανιστήρια των ισλαμιστών. Οι δύο μουσουλμάνοι φίλοι του φυσικά δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν, όπως αρχικά πίστευαν. Οι ισλαμιστές τον βασάνισαν μέχρι θανάτου. Τον άφησαν μισοπεθαμένο. Οι φίλοι του τον πήραν και τον έφεραν στους δικούς του. Ο Νινάρ δεν άντεξε. Ξεψύχησε στα χέρια των δικών του. Τα τελευταία λόγια του ήταν: «πεθαίνω, αλλά τον Χριστό δεν τον πρόδωσα».

---
Πηγές
Κείμενο: ΑντιΠαρακμή

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο σoφός βασιλιάς-Μια αλληγορική ιστορία

-
Εικόνα
Σε κάποια πόλη οι πολίτες είχαν έθιμο να επιλέγουν για βασιλιά τους έναν άγνωστο που δεν ήξερε τους νόμους και τα έθιμά τους. Αφού τον έστεφαν βασιλιά, τον έντυναν με πανέμορφα ρούχα, τον έτρεφαν αφειδώς και τον περιέβαλαν με κάθε πολυτέλεια. Ωστόσο μόλις περνούσε ένας χρόνος από τη στέψη του , τον εκθρόνιζαν, του έπαιρναν πίσω τα ρούχα και όλες τις ανέσεις που του έδωσαν και τον οδηγούσαν τελείως γυμνό σε κάποιο απομακρυσμένο νησί, όπου μπορούσε να πεθάνει από τις κακουχίες και τη δυστυχία. Ύστερα, οι πολίτες αυτής της πόλεως διάλεγαν άλλον ξένο για βασιλιά τους, μόνο για ένα χρόνο πάλι, κατόπιν διάλεγαν έναν τρίτο ξένο, ύστερα έναν τέταρτο, πέμπτο, έκτο κ.ο.κ. Κάποτε συνέβη να επιλέξουν έναν πολύ σοφό και προσεκτικό άνθρωπο για βασιλιά τους. Αυτός πληροφορήθηκε από τους υπηρέτες του το τι είχε συμβεί στους προηγούμενους βασιλείς , μετά την ετήσια θητεία τους. Έτσι, λοιπόν, στη διάρκεια της δικής του θητείας συγκέντρωνε επιμελώς προμήθειες τροφίμων και αγαθών και τα έστελνε καθ
Διαβάστε περισσότερα

Κοντά στο γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη

-
Εικόνα
Κάποτε, επισκεπτόμενος το Άγιον Όρος, βρέθηκα στα Κατουνάκια. Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος, ο οποίος είχε φτάσει σε μεγάλο ύψος αγιότητος. Ομοίαζε περισσότερο με άγγελο… Το πρόσωπό του έλαμπε από τη Χάρη του Θεού. Στην πορεία μου αυτή για τα Κατουνάκια είχα μαζί μου δύο καθηγητές θεολόγους και ένα φοιτητή του Πολυτεχνείου. Φτάσαμε στο γέροντα μετά από μεγάλη ανάβαση… Μας υποδέχτηκε με απέραντη χαρά κι αγάπη. «Έχω μεγάλη χαρά» έλεγε… «Παπάς ήρθε στο κελί μου». Καθίσαμε και ένας από τους καθηγητές ρώτησε: «Γέροντα μπορείτε να μας πείτε κάτι για την ευωδία του Αγίου Πνεύματος;» Ο γέροντας σοβάρεψε και ρώτησε: «Tι εννοείς;» «Να γέροντα, τα άγια Λείψανα, οι ιερές εικόνες δεν εκπέμπουν κάποια ευωδία;» «Α, α…», είπε ο γέροντας και καθώς σκέφτονταν τι να απαντήσει, έσκυψε το κεφάλι και μια σιωπή απλώθηκε παντού… Ύστερα…ω, ύστερα μια ευωδία πλημμύρισε όλο τον τόπο. Σήκωσα τα μάτια μου και είδα τους άλλους τρείς με μάτια γεμάτα δάκρυα να με κοιτάνε… Ο γέροντας παρέμεινε με σκυμμένο το κεφάλι. Μια γ
Διαβάστε περισσότερα

Το αγόρι που ήθελε να συναντήσει το Θεό

-
Εικόνα
Μια φορά, λοιπόν, ήταν ένα μικρό αγόρι που ήθελε να συναντήσει το Θεό. Ήξερε ότι θα ήταν ένα μακρύ ταξίδι, μέχρι εκεί που έμενε ο Θεός, και έτσι πήρε μια τσάντα, έβαλε μέσα λίγο κέικ, λίγα αναψυκτικά και ξεκίνησε το ταξίδι του. Όταν είχε προχωρήσει γύρω στα τρία τετράγωνα, είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα, να κάθεται σε ένα παγκάκι στο πάρκο και να κοιτάζει τα περιστέρια. Το αγόρι την πλησίασε και κάθισε δίπλα της. Είχε διψάσει ο μικρός. Άνοιξε την τσάντα του να πάρει και να πιει ένα αναψυκτικό. Παρατήρησε πως η κυρία ήταν πολύ πεινασμένη και έτσι έκοψε ένα κομμάτι από το κέικ και της έδωσε. Εκείνη με ευγνωμοσύνη το δέχτηκε και του χαμογέλασε πλατιά. Το χαμόγελο της ήταν τόσο υπέροχο που ήθελε να το ξαναδεί, έτσι της έδωσε και ένα κουτάκι χυμό. Εκείνη του ξαναχαμογέλασε. Το αγόρι ήταν ενθουσιασμένο. Κάθισαν όλο το απόγευμα εκεί. Έπιναν, έτρωγαν, δίχως να πουν ούτε μια λέξη. Όταν βράδιασε αρκετά, το μικρό αγόρι αισθάνθηκε κουρασμένο και αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι. Αφού εί
Διαβάστε περισσότερα

Μια ιστορία από το Harvard

-
Εικόνα
Μία γυναίκα που φορούσε ένα ξεθωριασμένο καρό φουστάνι με το σύζυγό της, ντυμένο με ένα φτωχικό κοστούμι, κατέβηκαν από το τρένο στη Βοστώνη και κατευθύνθηκαν προς το γραφείο του προέδρου του Πανεπιστημίου Harvard. Δεν είχαν ραντεβού. Η γραμματέας μπορούσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι τέτοιοι επαρχιώτες δεν είχαν καμία δουλειά στο Harvard. "Θα θέλαμε να δούμε να δούμε τον πρόεδρο" είπε ο άντρας με χαμηλή φωνή. "Θα είναι απασχολημένος όλη μέρα" απάντησε η γραμματέας κοφτά. "Θα περιμένουμε" απάντησε η γυναίκα. Για ώρες η γραμματέας τους αγνοούσε, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα απογοητευτούν και θα φύγουν. Καθώς όμως είδε ότι δεν έφευγαν, η γραμματέας αποφάσισε να ενοχλήσει τον πρόεδρο, παρόλο που δεν το ήθελε με τίποτα. "Ίσως αν τους δείτε για ένα λεπτό, να φύγουν" του είπε! Εκείνος αναστέναξε με αγανάκτηση και έγνεψε θετικά. Κάποιος τόσο σημαντικός όσο αυτός σίγουρα δεν είχε το χρόνο να δέχεται ανθρώπους
Διαβάστε περισσότερα

Τα πέντε διαμάντια

-
Εικόνα
Μια φορά και έναν καιρό,ήταν ένας σπουδαίος άρχοντας. Έψαχνε έναν έμπιστο και αφοσιωμένο σύμβουλο, γιατί δεν μπορούσε να τελειώσει μόνος του όλες τις δουλειές, ούτε να κρίνει σωστά και δίκαια όλους τους ανθρώπους. Φώναξε, λοιπόν, μπροστά του πέντε από τους πιο καλούς και έμπιστους ανθρώπους του όπως νόμιζε και θέλησε να ξεχωρίσει τον πιο έμπιστο. Άνοιξε μια χρυσή θήκη και έβγαλε απο μέσα πέντε πελώρια αστραφτερά διαμάντια! - Λοιπόν, τους είπε. Όποιος από εσάς μου δώσει την πιο πολύτιμη συμβουλή θα παίρνει για αμοιβή από ένα διαμάντι. - Τι συμβουλή να σου δώσουμε εμείς μεγάλε άρχοντα; Εμείς είμαστε τα σκουλίκια και εσύ είσαι τόσο σπουδαίος, είσαι η ίδια η ζωή και είσαι απο μόνος σου θησαυρός με τη δύναμη που έχεις, πετάγεται ο πρώτος και του λέει. Ευχαριστήθηκε με αυτά τα λόγια ο άρχοντας και του έδωσε το πρώτο διαμάντι! Ήρθε η σειρά του δεύτερου σύμβουλου που και αυτός με τη σειρά του έπλεξε ωραίο εγκώμιο για τον άρχοντα και έτσι πήρε και αυτός το δεύτερο διαμάντι!
Διαβάστε περισσότερα