Διδακτικές Ιστορίες

Κάποια κόρη, ενάρετη και ευλαβής, είχε πολύ πόθο να δει τον Κύριο παιδί τριών χρόνων, όπως Αυτός ήταν κατά σάρκα, όταν άρχισε να μιλάει. Προσευχήθηκε, λοιπόν, πολλές φορές στον Κύριο γι’ αυτό το θέμα. Τελικά, την άκουσε ο Πανοικτίρμων και Πολυέλεος Χριστός. Μια μέρα πήγε στην εκκλησία να λειτουργηθεί· και όταν τελείωσε η Λειτουργία και έφυγε όλος ο λαός, έμεινε αυτή και προσευχόταν προς την Παναγία με ευλάβεια και κατάνυξη μέχρι την ώρα του γεύματος, όπως είχε πάντοτε συνήθεια να κάνει, λέγοντας τον «Αρχαγγελικό Χαιρετισμό» το: «Θεοτόκε Παρθένε») και όσα άλλα ήξερε, μελετώντας του Κυρίου τα θεία Μυστήρια, δηλαδή τη Σάρκωση, το Πάθος και την Ανάσταση. Καθώς, λοιπόν, στεκόταν σε αυτή τη θεία μελέτη και την ουράνια θεωρία, είδε εκεί ένα παιδί περίπου τριών χρόνων που περιφερόταν γύρω από την αγία Τράπεζα, το οποίο έδειχνε πολύ όμορφο και ενδοξότατο. Και αυτή, επειδή νόμιζε ότι ήταν το παιδί κάποιου άρχοντα που το άφησαν εκεί από απροσεξία, το πήρε και έπαιζε μαζί του και το καταφ

- Γιαγιά πού πας; - Στην εκκλησία παιδάκι μ' να μεταλάβω! - Γιαγιά απαγορεύεται, θα σε γράψω και θα πληρώσεις 150€ πρόστιμο. - Παιδάκι μ' καλό εγώ 88 χρόνια τώρα ό,τι έχω αποκτήσει και ό,τι έχω φάει είναι του Θεού! Και να με γράψεις θα σε πληρώσω, γιατί και τα χρήματα που θα σου δώκω πάλι του Θεού είναι! Άντε καλό μου παιδί, πάνε στην ευχή του Θεού, και της Παναγιάς, να πάω και εγώ να μεταλάβω, και θα σου δώκω και τα στοιχεία μ να με γράψεις (Αληθινό περιστατικό) Πηγή: Πηγή

Ένας πρωθυπουργός που θα απευθυνόταν στους Έλληνες και τις Ελληνίδες και όχι στους συμπολίτες του, θα διάβαζε, την ημέρα της 28ης, αυτό που διέσωσε ο Στρατής Μυριβήλης. Στον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου του 1960, μεταξύ των άλλων σπουδαίων ανέφερε και ένα συγκλονιστικό γεγονός, που διαδραματίσθηκε,  όχι «στο διάσελο της Ιστορίας» (Βρεττάκος),  αλλά στα μετόπισθεν, όπου ο απόλεμος πληθυσμός της πατρίδας μας, συναγωνιζόταν  την ανδρεία των μαχητών.  Το μεταφέρω: «Είχε οργανωθή, κατά τη διάρκεια του αγώνα υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος, απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα και ένα φίλο γιατρό, σ’ αυτή την υπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε ουρά κάθε μέρα για να δώση το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στην σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκετ

Κάποιος γέροντας έγραψε σε ένα χαρτάκι: Μην κρείνετε, ίνα μη κρειθήτε...  Το έγραψε επίτηδες ορθογραφικά λάθος και το έδωσε στον υποτακτικό του, για να εφαρμόσει αυτήν την εντολή του Ευαγγελίου.  Πήρε ο υποτακτικός το χαρτάκι, το διάβασε και λέει στον γέροντά του:  - Γέροντα, έκανες ορθογραφικά λάθη...  - Τι λέει παιδί μου το χαρτάκι; Μην κρίνεις...  - Λάθος είναι!  - Δεν το είπε παιδί μου αυτό ο Χριστός μας;  - Έτσι το είπε, αλλά όχι με αυτήν την ορθογραφία...  - Εφάρμοσε παιδί μου την εντολή όπως την έγραψα - μην κρίνεις κανέναν... - και όταν το εφαρμόσεις, έλα τότε να σε διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη στο χαρτάκι! Τότε κατάλαβε ο υποτακτικός, ότι ο γέροντάς του το έγραψε επίτηδες λάθος για να τον ταπεινώσει... Αυτό το γεγονός έγινε αιτία, να προοδεύσει πολύ στα πνευματικά ο υποτακτικός, διότι εφάρμοζε την εντολή του Ευαγγελίου και δεν έκρινε κανέναν... Γέροντας Εφραίμ, Σκήτης Αγίου Ανδρέα

  Σ’ ένα χωριό, κάπου κοντά στην Αντιόχεια, ζούσε ένα αγόρι που το λέγανε Ευφρόσυνο. Οι γονείς του, φτωχοί και αγράμματοι, δεν το στείλανε ποτέ στο σχολειό, του διδάξανε όμως να σέβεται τον Θεό. Σαν μεγάλωσε λιγάκι, ένας θείος του καλόγερος τον επήρε στο μοναστήρι του και φρόντισε να τον βάλουν στην κουζίνα μάγειρα. Ήταν ένας τρόπος να δουλεύει και να κερδίζει έτσι άρτο στη ζωή του. Μαγείρευε, κουβαλούσε ξύλα, φρόντιζε να μη σβήνει η φωτιά, καθάριζε τα καζάνια, έφερνε τα τρόφιμα στο κελάρι. Δεν καθότανε στιγμή. Κουραστική ζωή, μα δεν παραπονιόταν. Μουντζουρωμένος από την καπνιά του μαγειρειού, λιγδωμένος –δεν είχε δα και τις τόσες πολλές αλλαξιές!– κι ωστόσο πάντα πράος και γελαστός, δεχότανε χωρίς να θυμώνει τα πειράγματα των άλλων, που συχνά ήταν σκληρά. –Ε!..., καλώς τον μουντζούρη! –Να, ο τσανακογλείφτης! Ο Ευφρόσυνος δεν κρατούσε κακία σε κανέναν· κι αν καμιά φορά θλιβότανε, δεν φανέρωνε τα συναισθήματά του. Απορούσε μάλιστα με τη σκληρότητα των ανθρώπων, που δε δίστα

Κάποτε, επισκεπτόμενος το Άγιον Όρος, βρέθηκα στα Κατουνάκια. Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος, ο οποίος είχε φτάσει σε μεγάλο ύψος αγιότητος. Ομοίαζε περισσότερο με άγγελο… Το πρόσωπό του έλαμπε από τη Χάρη του Θεού. Στην πορεία μου αυτή για τα Κατουνάκια είχα μαζί μου δύο καθηγητές θεολόγους και ένα φοιτητή του Πολυτεχνείου. Φτάσαμε στο γέροντα μετά από μεγάλη ανάβαση… Μας υποδέχτηκε με απέραντη χαρά κι αγάπη. «Έχω μεγάλη χαρά» έλεγε… «Παπάς ήρθε στο κελί μου». Καθίσαμε και ένας από τους καθηγητές ρώτησε: «Γέροντα μπορείτε να μας πείτε κάτι για την ευωδία του Αγίου Πνεύματος;» Ο γέροντας σοβάρεψε και ρώτησε: «Tι εννοείς;» «Να γέροντα, τα άγια Λείψανα, οι ιερές εικόνες δεν εκπέμπουν κάποια ευωδία;» «Α, α…», είπε ο γέροντας και καθώς σκέφτονταν τι να απαντήσει, έσκυψε το κεφάλι και μια σιωπή απλώθηκε παντού… Ύστερα…ω, ύστερα μια ευωδία πλημμύρισε όλο τον τόπο. Σήκωσα τα μάτια μου και είδα τους άλλους τρείς με μάτια γεμάτα δάκρυα να με κοιτάνε… Ο γέροντας παρέμεινε με σκυμμένο το κεφάλι. Μια γ

Κάποτε ένας Τούρκος δικαστής κάλεσε τον π. Βασίλειο (μετέπειτα γέροντας Ιερώνυμος) στο αρχοντικό του. Όταν έφθασε στο αρχοντικό του δικαστή του είπε: Αφέντη παπά, εγώ είμαι Τούρκος, μωαμεθανός. Όμως απ' το μισθό που παίρνω, κρατάω τα απαραίτητα για την οικογένεια μου και τα υπόλοιπα τα ξοδεύω σε ελεημοσύνες. Βοηθάω χήρες, ορφανά, φτωχούς, προικίζω άπορα κορίτσια που παντρεύονται, βοηθάω αρρώστους. Κρατάω με ακρίβεια τις νηστείες, προσεύχομαι και γενικά προσπαθώ να είμαι συνεπής στην πίστη μου. Επίσης όταν δικάζω, προσπαθώ να είμαι δίκαιος, δε χαρίζομαι σε κανέναν, όσο μεγάλη θέση κι αν έχει. Τι λες, όλα αυτά που κάνω δεν είναι αρκετά για να κερδίσω τον παράδεισο, που λέτε σεις οι χριστιανοί; Ο π. Βασίλειος εντυπωσιάστηκε από όσα του είπε ο Τούρκος δικαστής κι ο νους του πήγε αμέσως στον εκατόνταρχο Κορνήλιο (Πράξ. ι΄). Διέκρινε μεταξύ τους δύο βίους παράλληλους. Κατάλαβε πως πρόκειται για δίκαιο και καλοπροαίρετο άνθρωπο και ίσως η δική του αποστολή να ήταν ίδια με εκε

Ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς πήγαινε για αγιασμό ή Ευχέλαιο σε σπίτια χριστιανών. Κάποια φορά βρέθηκε στο Κολωνάκι (με τον Παπαδιαμάντη που του έκανε τον ψάλτη) τον είχανε μάθει οι Κολωνακιώτες που ήταν ευλαβής και τον καλούσανε. Και κατεβαίνει από ένα αρχοντικό σπίτι -οι ζητιάνοι μεταξύ τους το λέγανε:  «Πού πάει ο παπάς; Πάει εκεί. Πάμε και μεις». Και ήτανε στην ουρά, μπήκε λοιπόν ένας ζητιάνος που ήταν πιο τσίφτης και πηγαίνει κούτσα -κούτσα και του λέει, «παπά δώσε μου». Και ότι είχε στη τσέπη του ο Άγιος τα έβγαλε και τα έδωσε. Ήτανε δίπλα του ο Παπαδιαμάντης και του λέει, – Παπά πρόσεξέ τον, γιατί αυτόν τον βλέπω στην πιάτσα. – Ναι, ναι, ναι, δεν πειράζει, δεν πειράζει. Και περπατώντας το τετράγωνο, αυτός κάνει το γύρο του τετραγώνου από την πολυκατοικία την επόμενη και πάει στο δεύτερο στενό, και κουτσαίνει πάλι και ξαναπάει μπροστά στον Άγιο. Και ξαναβγάζει από την άλλη τσέπη ο παπάς και τα δίνει. Θύμωσε ο Παπαδιαμάντης και του λέει, – Παπά !! – Ναι, ναι, το έχω υπόψη μου, το έχω

Υπάρχουν ακόμη αληθινοί καθηγητες! Αληθινοί Έλληνες πρώτα Παιδαγωγοί και μετά εκπαιδευτικοι! Πριν λίγες ημέρες, μια τέτοια Καθηγήτρια, βρέθηκε Επιτηρήτρια σε μια αίθουσα Πανελλαδικών σε κάποια πόλη της Ελλάδας.  Ούτε ήξερε τα παιδιά, ούτε την ήξεραν. Η αγωνία τους ήταν μεγάλη. Το άγχος τρομερό. Μα η παλιά εικόνα του Χριστού δέσποζε στην Αίθουσα, ξεχασμένη και ταπεινή, μα και δυνατή για όποιον ήθελε να πάρει δύναμη από Εκείνον. Η Καθηγήτρια βλέποντας τα σκορπισμένα και αγχωμένα "προβατάκια", αθόρυβα, ταπεινά, μα θερμά, πήρε τα μικρά τους ονόματα και άρχισε για ένα ένα παιδί να κάνει κομποσχοίνι μέσα στην αίθουσα, προσευχόμενη στον Χριστό για κάθε ένα από αυτά, συνεχώς, επαναλαμβανόμενα για τρεις ολόκληρες ώρες! "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον/την..."... Ούτε η μάνα, ούτε ο πατέρας τους προσευχήθηκαν ποτέ τόσο γι΄ αυτά! Και όμως εκείνη, η ξένη, η άγνωστη, το έκανε για τρεις ώρες! Για εκείνα! Για να βοηθηθούν στις απαντήσεις, στα θέματα, στην ζωή τους. Εκείνη η ευσεβής

Κάθε μέρα από νωρίς το πρωί στα Κοιμητήρια, μια συμπαθέστατη γιαγιά έρχεται στον ναό τον Αγίων Πάντων και αφού περάσει από το εκκλησάκι να ασπαστεί την εικόνα, θα ανάψει τα κεράκια της, θα μου δώσει εμένα καραμελίτσα, θα μου πει "Δόξα τω Θεώ που ξημέρωσε και σήμερα" και θα αρχίσει ένα σκληρό αγώνα προσφοράς έως και το μεσημέρι, να ανάβει τα καντηλάκια των κεκοιμημένων με δικό της λάδι και να προσεύχεται για αυτούς με τον δικό της τρόπο. Την ρώτησα και εγώ μια ημέρα με απορία. - Γιαγιά πόσους συγγενείς έχεις εδώ; Με κοίταξε η γιαγιά με βλέμμα έκπληκτο! - Γιατί ρωτάς Παππούλη μου; Για τα καντηλάκια που ανάβω; - Ναι, της απαντώ! - Όλοι εδώ παιδιά του Θεού είναι Παππούλη μου όπως και εγώ. Συγγενείς μου είναι όλοι! Εδώ εγώ όπως καταλάβατε ένιωσα πνευματικά πολύ μικρός μπροστά της!!! Και συνεχίζει η γιαγιά: Εγώ ανάβω τα καντηλάκια στις ψυχούλες που εδώ και χρόνια δεν έρχεται κανείς και δεν έχουν κανένα πίσω να τους τα ανάψει ή που αδιαφορούν και να τους τα ανάψουν για πολλούς κα

Κάποτε πολύ παλιά σε ένα μοναστήρι στο Άγιον Όρος, πρίν ακόμα η ανθρωπότητα μάθει τι είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν μία μικρή αδελφότητα νέων κατά βάσει μοναχών με τον Γέροντά τους, ο οποίος ήταν και αυτός σχετικά νέος. Μέσα σε αυτήν την αδελφότητα υπήρχε όμως και ένας μεγάλος σε ηλικία παππούλης. Ο παππούλης της ιστορία μας, λοιπόν, δεν έλεγε ποτέ καλημέρα και περπατούσε πάντα με κατεβασμένο το βλέμμα. Όποτε συναντούσε κάποιον αδελφό του σταματούσε μπροστά του χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το έδαφος και κατευθείαν γυρνούσε την πλάτη του και άλλαζε πορεία. Δεν πήγαινε ποτέ στής Παρακλήσεις και στους Εσπερινούς. Μπορεί να τον έβλεπαν καμιά φορά στο απόδειπνο μετά την τράπεζα, αλλά θα έφευγε πρίν τελειώσει. Μονάχα τις Κυριακές πήγαινε στην Λειτουργία καθυστερημένος και καθόταν μέχρι να τελειώσει. Όλοι οι αδελφοί του τον χαρακτήριζαν μονόχνωτο, παράξενο και τον συκοφαντούσαν συνέχεια στον Γέροντά τους. Πολλές φορές ο Γέροντας μπήκε στον πειρασμό να τον επιπλήξει για τ

Στην Καλύβα "Αγίας Τριάς" στην σκήτη της Αγίαννας, ασκητικά ζούσανε 5 αδέρφια κατα σάρκα, οι οποίοι γίνανε Μοναχοί και πήρανε τα ονόματα: Αθανάσιος, Γρηγόριος, Αρτέμιος, Φιλάρετος και Μακάριος. Στην αρχή ζούσανε ομόφωνα με ειρήνη και αγάπη, υπακοή και σεβασμό προς το σχήμα και την Καλογερική, σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Μοναχισμού. Με την πάροδο του χρόνου όμως, ξεθύμανε εκείνη η πρώτη ευλάβεια και λίγο το αδερφικό θάρρος, λίγο το θέλημα που με τέχνη και πολλή μαστοριά βάνει ο Διάβολος, άρχισαν να κάνει ο καθένας ότι ήθελε, χωρίς να ρωτάει τον άλλο. Έτσι μπήκε αναμεσά τους, χωρίς να το κατάλαβουν, η ψύχρα, ακολούθησε γκρίνια και φιλονικείες, οι οποίες καταλήγανε σε σοβαρά επεισόδια, μαλώματα, φωνές, χειροδικίες και έντονα κτυπήματα τόσο, που ο ένας έσπαγε το κεφάλι, το χέρι, το πόδι ή ότι άλλο μπορούσε του άλλου αδερφού, ώσπου να τον υποτάξει στη δική του θέλησι. Δε σεβόταν ο μικρός το μεγάλο, ούτε ο μεγάλος υπολόγιζε το μικρό αδερφό. Οι καυγάδες και τα άσ

Πριν από πάρα πολλά χρόνια ζούσε ένας γέρος τσαγκάρης. Το όνομά του ήταν Πανώφ. Ο μπαρμπα-Πανώφ δεν ήταν πλούσιος. Όλη η περιουσία του ήταν ένα μικρό δωμάτιο που έβλεπε στον δρόμο του χωριού. Η γυναίκα του είχε πεθάνει πριν από πολλά χρόνια και τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι του. Δεν είχε πια κανένα κοντά του... Είναι βράδυ παραμονής Χριστουγέννων. Ο μοναχικός ηλικιωμένος τσαγκάρης, μπαρμπα-Πανώφ, κατεβάζει από το ψηλό ράφι το παλιό καφέ βιβλίο, κάθεται στην αναπαυτική πολυθρόνα του και αρχίζει να διαβάζει... Διαβάζει από το βιβλίο την ιστορία της γέννησης του Χριστού, την ιστορία δηλαδή των Χριστουγέννων. Καθώς διαβάζει, διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό του... Πόσο θα ήθελε να πρόσφερε ο ίδιος καταφύγιο στον Ιωσήφ, τη Μαρία και τον νεογέννητο Χριστό! Διαβάζοντας, όμως, για τους τρεις μάγους και τα πολύτιμα δώρα που έφεραν στον Χριστό, σκέφτεται με λύπη πως, αν ο Χριστός ερχόταν στο σπίτι του, ο ίδιος δεν θα είχε τίποτα να του δ

Ήταν ημέρες Μεγάλης Σαρακοστής, όταν ο Γέροντας είδε από μακρυά έναν κλέφτη, που παραβίαζε την πόρτα του κελιού του... Ήταν ο ίδιος που τον είχε κλέψει και πέρυσι... Μέριασε ο Γέροντας, και κρύφτηκε στην μάντρα, ώσπου ο κλέφτης να τελειώσει το έργο του... Οταν τα διηγήθηκε στον υποτακτικό του, εκείνος οργισμένος τον ρώτησε: -Γιατί γέροντα δεν με φώναζες να τον πιάσουμε; Ο ίδιος μας έκλεψε και πέρσι και μένει αμετανόητος! - Πού ξέρεις παιδί μου; του απάντησε ο Γέροντας.. 'Ίσως φέτος μετανοήσει... -"Κι αν το ξανακάνει;..", ξέσπασε ο υποταχτικός. - "Ε, τότε πρέπει παιδί μου να τρέξω... για να του ανοίξω και να του τα δώσω εγώ, για να μην ξανακλέψει... και κολάσει για τρίτη φορά την ψυχή του..." Έσκυψε ο υποταχτικός, του φίλησε το χέρι, κι έφυγε πνιγμένος στα δάκρυα...

Όταν ήμουν στον Άγιο Βασίλειο στην περίοδο 1970-80 είχα γνωρίσει μια οικογένεια, μέλος της οποίας ήταν και η υπέργηρη κυρία Κατερίνα, την οποία περιποιείτο η κόρη της Καλλιρρόη. Ο σύζυγος της κυρίας Καλλιρρόης ήταν δικηγόρος και λεγόταν Χριστόφορος Σταμάτουζας. Η κυρία Κατερίνα, λόγω της ηλικίας της, ήταν συνεχώς σε μια καρέκλα, όπου καθόταν με πολλή δυσκολία. Δεν βάδιζε. Άρχισε να μη βλέπει κιόλας. Ήταν όμως χριστιανή που έκανε τα θρησκευτικά της καθήκοντα: το πρωί την προσευχή της, το βράδυ το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς… Όταν άρχισε να μη βλέπει, μου έλεγε: –Στενοχωρούμαι, γιατί δεν ξέρω τώρα πώς να περάσω όλη την ήμερα, πώς να διαβάσω τις προσευχές μου. Της είπα λοιπόν: -Να λες το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με». Της έδωσα κι ένα κομποσχοινάκι κι όπως καθόταν σε μια πολυθρόνα απ’ αυτές τις πάνινες, που έχουν και χερούλια, έλεγε την ευχή. Κι αυτό την είχε γλυκάνει και πολύ ευχαριστιόταν. –Α, όλη την ήμερα, ούτε καταλαβαίνω πώς περνάει λέγοντας συνεχώς το «Κύριε Ιη

Όλη νύχτα η Νίκη, η νεαρή μάνα με τα δύο μικρά παιδιά, γύριζε στο στρώμα της. Πώς θα το κρατούσε μυστικό το ότι μεγάλωνε μέσα της ένα νέο παιδί που δεν ήταν του άνδρα της ο οποίος έλειπε στην ξενιτιά; Είχε σχεδόν αποφασίσει να πάει και να τελειώσει τη ζωή της πέφτοντας στο ποτάμι παρακάτω από το χωριό με τη μεγάλη ρουφήχτρα. Τα παιδιά θα τα άφηνε στην πεθερά της που έμενε μαζί τους και ήταν χρυσός άνθρωπος. Το πρωί αποφάσισε να της πει την τρομερή της απόφαση. "Το κακό δεν θεραπεύεται με κακό αλλά μόνο με καλό, θα το λύσουμε το θέμα". Η Αρετή, η εφευρετική πεθερά είχε ένα αγροτόσπιτο στην άκρη του χωριού και μέσα σε 20 μέρες, αφού το άσπρισε και ετοίμασε, μετακόμισαν εκεί μάνα, δύο παιδιά και η πεθερά. Στο χωριό είπαν ότι πήγαν νωρίτερα για να είναι έτοιμοι και θα παρακολουθούν το σιτάρι για τη συγκομιδή. Πέρασαν 5 μήνες. Η Νίκη γέννησε και η πεθερά σαν μαμή την ξεγέννησε και άρχισε να περιποιείται το νεογέννητο.   Μετά από 2

Ήτανε Μεγάλη Σαρακοστή. Μα δε θυμάμαι του πότε… Τρίτοι Χαιρετισμοί. Στο μοναστήρι τους κάναμε αργά τους Χαιρετισμούς. Οι Παρασκευές της Σαρακοστής όπως και να το κάνεις είναι οι πιο χαρούμενες μέρες. Στη μέση του ναού η εικόνα της Παναγιάς με τα κεριά της και τις κεντημένες ποδιές. Και το ᾽χαμε τυπικό κάθε φορά να βγάζουμε κι άλλη Παναγιά στο προσκυνητάρι να ακούσει τους Χαιρετισμούς. Τη μια το “‘Αξιον εστί” και μετά την Γλυκοφιλούσα και την Παναγία του Πάθους, εκείνη την εβδομάδα της Σταυροπροσκύνησης. Τούτες οι μικρές αλλαγές ομόρφαιναν τη ζωή. Το Πάσχα ήταν τότε νωρίς και η Σαρακοστή έπεφτε μεσ᾽ το χειμώνα. Κρύο πολύ. Είχαμε στη λιτή ξυλόσομπα και ο εκκλησιαστικός ο π. Νήφωνας έβαζε κούτσουρα μεγάλα. Ατμόσφαιρα Παπαδιαμαντική. Τώρα τα αναπολώ με γλυκασμό και νοσταλγία. Τέλειωσε ο κανόνας και ο δεξιός ψάλτης πήρε να λέει αργά το τη Υπερμάχω. Και ο παπάς αργά βγήκε από την ωραία πύλη με το βιβλίο του και το θυματό να διαβάσει τους Χαιρετισμούς.

Ήταν ένα χωράφι, πού ανήκε σέ δύο αδελφούς, από τούς όποιους ό ένας τους ήταν παντρεμένος και είχε μεγάλη οικογένεια. “Ενα βράδυ όταν ό Θερισμός είχε τελειώσει και το στάρι είχε χωρισθή σε δύο ίσους σωρούς, ένα γιά τον κάθε αδελφό, ό μεγαλύτερος είπε στή γυναίκα του: "Ό αδελφός μου είναι φανερό ότι κουράστηκε αύτή τη χρονιά πολύ περισσότερο από μένα. Ή μοιρασιά όπως έγινε δεν είναι δίκαιη. Θά σηκωθώ και θά προσθέσω στο μερίδιό του μερικά δεμάτια από το δικό μας μερίδιο, χωρίς να με καταλάβει". Αλλά και ό μικρότερος, πλημμυρισμένος από τα ίδια ευλογημένα αδελφικά αισθήματα, σκέφθηκε: " Ό αδελφός μου έχει ολόκληρη οικογένεια να συντηρήσει· δεν είναι, λοιπόν, δίκαιο να πάρω εγώ ίσο μερίδιο με αυτόν. Θά σηκωθώ και χωρίς να με καταλάβει θά βάλω στο μερίδιό του μερικά από τα δικά μου δεμάτια". Τήν άλλη μέρα, με έκπληξη, ο κάθε αδελφός είδε το σωρό του ανέπαφο, σαν να μη είχε αφαιρεθεί τίποτε. Και αποφάσισαν, χωρίς βέβαια ό ένας να ξέρει τί κάνει ό άλλος, να ξανακάνουν το