Διδακτικές Ιστορίες

Κάθε μέρα από νωρίς το πρωί στα Κοιμητήρια, μια συμπαθέστατη γιαγιά έρχεται στον ναό τον Αγίων Πάντων και αφού περάσει από το εκκλησάκι να ασπαστεί την εικόνα, θα ανάψει τα κεράκια της, θα μου δώσει εμένα καραμελίτσα, θα μου πει "Δόξα τω Θεώ που ξημέρωσε και σήμερα" και θα αρχίσει ένα σκληρό αγώνα προσφοράς έως και το μεσημέρι, να ανάβει τα καντηλάκια των κεκοιμημένων με δικό της λάδι και να προσεύχεται για αυτούς με τον δικό της τρόπο. Την ρώτησα και εγώ μια ημέρα με απορία. - Γιαγιά πόσους συγγενείς έχεις εδώ; Με κοίταξε η γιαγιά με βλέμμα έκπληκτο! - Γιατί ρωτάς Παππούλη μου; Για τα καντηλάκια που ανάβω; - Ναι, της απαντώ! - Όλοι εδώ παιδιά του Θεού είναι Παππούλη μου όπως και εγώ. Συγγενείς μου είναι όλοι! Εδώ εγώ όπως καταλάβατε ένιωσα πνευματικά πολύ μικρός μπροστά της!!! Και συνεχίζει η γιαγιά: Εγώ ανάβω τα καντηλάκια στις ψυχούλες που εδώ και χρόνια δεν έρχεται κανείς και δεν έχουν κανένα πίσω να τους τα ανάψει ή που αδιαφορούν και να τους τα ανάψουν για πολλούς κα...

Κάποτε πολύ παλιά σε ένα μοναστήρι στο Άγιον Όρος, πρίν ακόμα η ανθρωπότητα μάθει τι είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν μία μικρή αδελφότητα νέων κατά βάσει μοναχών με τον Γέροντά τους, ο οποίος ήταν και αυτός σχετικά νέος. Μέσα σε αυτήν την αδελφότητα υπήρχε όμως και ένας μεγάλος σε ηλικία παππούλης. Ο παππούλης της ιστορία μας, λοιπόν, δεν έλεγε ποτέ καλημέρα και περπατούσε πάντα με κατεβασμένο το βλέμμα. Όποτε συναντούσε κάποιον αδελφό του σταματούσε μπροστά του χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το έδαφος και κατευθείαν γυρνούσε την πλάτη του και άλλαζε πορεία. Δεν πήγαινε ποτέ στής Παρακλήσεις και στους Εσπερινούς. Μπορεί να τον έβλεπαν καμιά φορά στο απόδειπνο μετά την τράπεζα, αλλά θα έφευγε πρίν τελειώσει. Μονάχα τις Κυριακές πήγαινε στην Λειτουργία καθυστερημένος και καθόταν μέχρι να τελειώσει. Όλοι οι αδελφοί του τον χαρακτήριζαν μονόχνωτο, παράξενο και τον συκοφαντούσαν συνέχεια στον Γέροντά τους. Πολλές φορές ο Γέροντας μπήκε στον πειρασμό να τον επιπλήξει για τ...